En weer breekt de bodem

Vanmorgen met Karin naar het ziekenhuis.
We krijgen de uitslagen van de operatie en Karin mag haar wond laten controleren.

Als ik dokter Langenhorst de handschud zie ik aan zijn gezicht dat er geen goednieuws is te melden.
Na onderzoek door de pathaloog blijkt dat de snijranden van de tumor wel schoon zijn, maar dat de okselklieren bijna allemaal zijn aangetast.
Ook de topklier vertoont kankercellen.
Dit betekent dat er cellen door zijn het lijf in.
De chemo heeft niets tot bijna niets gedaan.
Het enige wat de chemo heeft kunnen bereiken is dat de groei tot stilstand is gekomen en dat cellen zich niet meer kunnen delen.

Het vervolg traject wordt besproken en gesteld wordt dat er een uitgebreide bestraling moet gaan plaats vinden.
Ook de hormoontherapie komt ook uit de kast.
Voor mij wordt het gaatje aan het eind van de tunnel nu even klein en merk ik dat ik wat somber wordt.
Hopelijk is dit van tijdelijke aard want bij de pakken neer zitten zit niet in ons optie pakket.
Ik wil voor ons gezin de steun pilaar blijven, maar dat lukt me op dit moment even niet meer.
Gelukkig is Karin een en al optimisme.
Daar houdt ik me maar aan vast.

Gelukkig is ons wel toegezegd dat we bij dr Uppelschoten de bestraling mogen doen.
Als hij nog steeds zo gedreven is als 14 jaar geleden komt het wel goed.